گفت

ما در عصری زندگی می‌کنیم که به نظر می‌رسد با فراوانی «انتخاب» محاصره شده‌ایم و در حال غرق شدن در آن هستیم. جوانی و فراوانی «انتخاب» باعث می‌شود ما گاهی فراموش کنیم که تقاطع رویدادها و یا تقدیر هم در زندگی ما نقش دارد. در این «گفت‌کست» خاطراتی می‌شنویم از مواجهه انتخاب و تقدیر.

گفت جامعه: خواستگاریامروزه دیگر تقریبا خواستگاری نقطه پایان یک دوره چندین ساله رابطه است .اما زمانی نه چندان دور خواستگاری نقطه آغاز یک تعهد عمرانی بود . ما از دورانی که هدف ازدواج مشخص،سوالات دو طرف محدود ، انتظارات دو خانواده ناچیز، گزینش ها ندید-قبول و مراسم ها مینی بوسی اتوبوسی بود به سمت دورانی آمدیم که در آن جلسه خواستگاری بیشتر یک مهمانی مد و بشن است. این قسمت از «گفت‌کست »سیر تحول خواستگاری در چهار دهه اخیر را ترسیم خواهد کرد سیری که در آن خواستگاری از یک روز موعود به یک مهمانی برندنمایی تبدیل شده است.

!گفت‌کست کودکی: سانحه! در کودکی، بازی تمام زندگی ماست. با این حال بسیاری از ما در این بازی‌ها لحظاتی را تجربه کرده‌ایم که وقتی به آنها فکر می‌کنیم خیلی خوشحالیم که آن روز و آن بازی خاص ناتمام ماند. سوی دیگر بازی‌های کودکی سانحه و گاهی حتی مرگ است. سانحه در کودکی گاهی به واسطه محیط ناایمن، گاهی به واسطه ناآگاهی کودک، گاهی به خاطر خوشی بیش از حد و گاهی هم به خاطر ناآگاهی بزرگ‌ترها رخ می‌دهد. در این «گفت‌کست» به مجموعه‌ای از خاطرات مربوط به سوانح کودکیمی‌پردازیم که مرز بسیار باریک میان شادی و رنج را به ما یادآور می‌شوند.

«گفت‌کست ایران:زخم زلزله»اگر بگوییم همه مردم در همه جای دنیا سهمی ازبلایای طبیعی دارند، سهم مردم ایران نیز زلزله است. در کشوری که 90% مساحت آن روی گسل‌ها واقع شده است زلزله داستانی دارد به امتداد تاریخ آن کشور. همه ایرانی‌ها در کنار رویدادهایی مثل انقلاب و جنگ، خاطره‌ای مربوط به زلزله نیز با خود به همراه دارند. این قسمت از «گفت‌کست» به خاطراتی مربوط به دو مورد از نمادین‌ترین زلزله‌های معاصر ایران یعنی زلزله بم و زلزله منجیل و رودبار اختصاص دارد.

«گفت‌کست جامعه: کرونای ایرانیهمه‌گیری کرونا از بهمن 1398 با کشف اولین موارد مشکوک در شهر قم رسما وارد کشور شد. در حالی که مردم در حال بحث بر سر تقصیر این شهر و آن شهر در شیوع کرونا یا برگزاری انتخابات مجلس در اعلام رسمی شیوع کرونا بودند کرونا داشت کارش را انجام می‌داد که همانا یافتن بدن‌های سالم برای تداوم بقا خودش بود. دولت ‌می‌دانست که باید واکسن تامین کند و کادر درمان را تقویت نماید. مردم هم می‌دانستند نباید تجمع کنند و به اماکن شلوغ بروند. اما هم دولت و هم مردم آنچه را که باید انجام نمی‌دادند! در نهایت ویروس کرونا که این همه بی توجهی را دید خودش در اردیبهشت 1401 فروکش کرد. 4 خاطره‌ای که در ادامه می‌شنوید چهار تصویر از مواجه مردم ایران با همه‌گیری کرونا است.